KERSTDRIVE IN CORONATIJD OP STEP ( Henk de Ruiter)

KERSTDRIVE IN CORONATIJD OP STEP

 

Het is 21 december 2020 rond de klok van half drie. Paulien en ik zitten in de kamer. Allebei iets te doen wat er zo gedaan moet worden, of gewoon omdat je er zin in hebt om juist datgene te doen dat de minste haast heeft. Wonderlijk is het wel. Zo omstreeks deze tijd van het jaar zaten we jaren lang niet rustig. Of we waren bezig ons voor te bereiden op de reis of we waren al op reis.

Nadat ons jongste kind het huis had verlaten werd het heel stilletjes. Wij keken terug op onze situatie jaren en jaren geleden, toen ook onze ouders alleen achter bleven. Maar met de Kerst en/of Oud en Nieuw in aantocht rekenden ze er steevast op dat je tenminste 1 van de drie feestdagen een hele dag bij hen zou doorbrengen. Over een afstand van 40 of 140 kilometer was je wel genoodzaakt om met je kleine kinderen ook bij de ouders te overnachten. Druk, druk, druk. Wij hebben ons toen voorgenomen dat wij, deze onuitgesproken en ongewilde verplichting, onze kinderen hiervan zouden vrijwaren.

Zo gezegd, zo gedaan. Zodra wij dus “alleen” waren gebleven zijn wij altijd met Kerst de deur uit gegaan. Wat een geluk dat er in die tijd enkele bridgers zo inventief waren om bridge reizen te gaan organiseren. Die voorzagen in een behoefte. Dekker was er al heel vroeg bij. Je was dan soms wel 10 dagen op pad. Wij geen last van de kinderen en de kinderen hoefden niet te denken wat ze met Pa en Ma met de kerst moesten doen. Alle partijen dik tevreden.

En dan is het 2020. Door een wereldwijd verspreid virus zijn wij aan huis gebonden en kunnen van de door de regering toegestane vrijheid gebruik maken. 2e kerstdag zijn we gast bij onze oudste dochter en schoonzoon. 1e kerstdag zijn we thuis, tjee wat moeten we gaan eten, het liefst dat behalve een goede smaak ook een lust is voor het oog.

Dat onderwerp was even tevoren aan de orde geweest, zonder dat we ook maar in de verste verte een goed idee hadden. Op dat moment wordt drukt iemand op de deurbel. Op de display zie ik een man van flink postuur met een pet op. Doordat de display niet optimaal werkt kan ik de persoon niet goed onderscheiden, en ja die pet bedekt niet alleen het hoofd van boven, maar ook dat van voren.

Volop vertrouwend dat die persoon inderdaad bij ons moet zijn, druk ik op de deuropener. Even later komt hij om de hoek en zie ik dat het de penningmeester is van onze eigen bridgeclub, Robert van Hees. De schrik slaat mij om het hart. Wat komt hij doen. Er is toch geen verband met de mail die Maud, sinds de laatste ALV onze nieuwe secretaris*, waarin ze de boodschap van de penningmeester doorgeeft hoe hoog de contributie voor het lopende clubjaar is. Vat hij zijn taak zo serieus op dat hij de leden persoonlijk achterna gaat. Loffelijk streven, maar het kan toch ook op een veel vriendelijker manier.

Een beetje onzeker laat ik hem binnen. De jas wordt keurig op een hangertje gedaan en op de kapstok opgehangen, met de pet ernaast. Een kopje koffie wil hij niet, een biertje gaat er meestal ook wel in, nee geef me maar een gewoon glas water. Dus het mooiste glas uit de kast gepakt, je weet wel dat is zo’n glas dat je alleen in speciale gevallen gebruikt en bij zeer bijzondere personen. Dat vraagt om een zorgvuldige reiniging. Als ik er maar zo lang mogelijk over doe, kan ik me geestelijk voorbereiden over de dingen die komen gaan. Heb ik een redelijk excuus waarom ik zo laat ben. Ik kan er geen verzinnen.

Met alle hoffelijkheid die ik in mezelf kan oproepen zet ik het glas voor hem neer. Hij bedankt hartelijk.

Dan opent hij de tas en haalt er een in doorzichtig plastic verpakte rode kaars uit met een briefje van het bestuur waarom wij die kaars krijgen. Nu krijgt een van de opmerkingen van Ronald gestalte die het de laatste keren maar steeds had over een rode kaars, al of niet ontsteken tijdens het bridgen.

Geweldig idee van het Bestuur. Het clubgevoel staat hoe langer hoe meer op een laag pitje. Dit soort acties kan alleen maar in positieve bijdragen aan het clubgevoel. En als je dan bedenkt dat Robert door weer en wind een van de bestuursleden is die er voor gezorgd hebben dat ieder lid voorzien werd met een kaars. Doordat de kaars niet door de brievenbus kan zijn ze op sommige adressen meerdere keren geweest.

Door deze actie zullen alle deelnemers vanavond toch iets meer, of liever heel veel meer, mogen beseffen dat ze lid zijn van een club die er alles aan wil doen om naast het lidmaatschap zeker ook het clubgevoel een belangrijke plaats toe te kennen.

21 december 2020 18.34